วันนี้ตื่นสาย.. เรารีบดิ่งลงลิฟต์จากหอพัก มาที่รถอย่างรีบเร่ง.. ยามหน้าตาไม่คุ้นยืนรอที่หน้าประตู ตบเท้าชิดเท้า ตะเบ๊ะอยู่ที่ข้างรถ ยามที่นี่เค้าจะเปลี่ยนกันเป็นรุ่นๆ ทุก 2-3 เดือน เปลี่ยนมาใหม่ๆ ก็ตะเบ๊ะทำความเคารพกันอย่างเคร่งครัด พอนานไป ประตูกั้นรถเข้า-ออก หอ มันยังไม่อยากจะเปิดให้เลย..
ท่าตะเบ๊ะ เรียกเป็นทางการว่า “วันทยหัตถ์” หรือที่ภาษาอังกฤษเรียกว่า “Salute” เป็นท่าทำความเคารพของคนที่อยู่ในเครื่องแบบ และไม่มีอาวุธ (ถ้ามีอาวุธจะใช้วันทยาวุธ หรือ Present arms) โดยมักใช้แสดงความเคารพในขณะที่ปฏิบัติหน้าที่ในเครื่องแบบ ที่มีการสวมหมวก (หากไม่ได้สวมหมวกนิยมจะยกมือไหว้ทักทายแทน) โดยตามมารยาทแล้ว หากมีคนตะเบ๊ะให้เรา... ถ้าเราอยู่ในเครื่องแบบที่มีหมวก ก็ให้ “ตะเบ๊ะ” กลับไป... หรือถ้าไม่ได้อยู่ในเครื่องแบบ ก็ให้ยกมือไหว้แบบรับไหว้... ทั้งนี้ในกรณีที่เป็นยามหน้าหอ ที่มาคอยตะเบ๊ะเราวันละ 3 ครั้ง ก่อนและหลังอาหาร ท่านว่าให้เราค้อมหัวรับการตะเบะแบบงามๆ ก็เพียงพอ...
ความเป็นมาของท่าตะเบ๊ะ สืบเนื่องมาจากเมืองฝรั่งตั้งแต่สมัยยังใส่ชุดเกราะโลหะกันอยู่โน่นแหละ ทุกครั้งที่อัศวินเดินผ่านกัน ต้องมีการแสดงตัวว่าเป็นพวกเดียวกัน ไม่ใช่พวกศัตรูปลอมตัวมา ด้วยการเปิดกระจังหน้าหมวกเกราะขึ้น เพื่อมองให้เห็นใบหน้า โดยท่าเปิดกระจังหมวกเกราะนี่เอง.. ที่พัฒนากลายมาเป็นท่า “ตะเบ๊ะ” ในปัจจุบัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น