“โทสะ” คือความโมโห ฉุนเฉียว จนไม่สามารถเก็บอารมณ์ได้ ต้องระเบิดพลุ่งพล่านอารมณ์โกรธออกมาให้เป็นที่น่ารังเกียจของคนรอบข้าง ผมเป็นอีกคนหนึ่งที่มีอาการนี้อยู่ค่อนข้างบ่อย บางครั้งมันเกิดโทสะขึ้นมา ผมก็หักดิบ บีบกักอารมณ์ให้ปั่นป่วนอยู่ภายในอก โดยไม่ปล่อยออกมาสร้างความรำคาญให้แก่ผู้ใด แต่ในบางครั้ง หากสกัดกั้นไม่อยู่ อารมณ์โทสะก็ระเบิดออกมาสร้างความรำคาญให้กับชาวบ้านก็ไม่น้อย...
อารมณ์โทสะบางครั้ง เกิดจากอารมณ์หลง หรือ โมหะจริต คือหลงในตำแหน่งหน้าที่ คิดว่าตนเองเป็นผู้ยิ่งใหญ่ ที่ไม่มีใครในโลกมาลบหลู่ได้ บางครั้งหากมีใครมาท้วงมาติง หรือใครมาทำความรำคาญเพียงเล็กน้อย ก็จะถูกกล่าวหาว่า กระทำการอันเป็นการ “ลูบคม” หรือ “เหยียบย่ำ” ในศักดิ์ศรี... จะต้องผรุสวาทเข้าใส่ พร้อมทั้งทำหน้าดำหน้าแดงกลั้นอารมณ์โกรธ กระทืบเท้าเป็นฟืนไฟ เพื่อสร้างให้เห็นถึงอิทธิฤทธิ์ อิทธิเดช...
พวกเราเหล่าคนมีสังกัดครอบหัวกบาล... มักจะเริ่มเป็นอาการนี้ตอนที่เริ่มมี “ตำแหน่ง” หรือ “ฐานานุรูป” โดยจะเริ่มจากความ “ภูมิใจ” ในตำแหน่งหน้าที่ของตนเองก่อน หลังจากนั้นความภูมิใจเริ่มก่อร่างสร้างอัตตาในตนทีละน้อย.... เมื่อเข้าสมาคมกับหน่วยงานต่างๆ ในฐานะของหน่วยงาน ก็จะได้รับการนับหน้าถือตามากยิ่งขึ้น... โมหะจริตจึงเริ่มเข้าครอบงำ หลงคิดว่าตนเองคือผู้ยิ่งใหญ่ หลงว่าตนเองต้องได้รับการนับหน้าถือตา หลงว่าตนเองเป็นผู้เก่งกาจสุดยอดในวงการ...
เมื่อความหลงเพาะบ่มจนเข้าที่.. ก็จะเริ่มเปลี่ยนเป็นก้อนอัตตาขนาดมหึมา คราวนี้ล่ะ... หากใครได้กระทำการอันเป็นการดูหมิ่น บางครั้งแค่เดินตัดหน้า ตัดตา ท่านก็จะตบเข่าผาง พิโรธจนถึงขั้นเป็นเรื่องเป็นราว... ยืนเขย่าไข่หน้าแดงให้รู้ถึงอิทธิฤทธิ์ อิทธิเดช... เรื่องมันมีอยู่ว่า.. หากท่านใหญ่จริง ก็จะมีลูกสมุน ลิ่วล้อ คอยวิ่งกระทำการปรนนิบัติพัดวีให้ แต่หากใหญ่ไม่จริง... ความทุเรศ ทุรัง ก็จะสะท้อนขึ้นมา...
ท่านครับ ท่านไม่ใช่นายกอไก่ หรือนายเอแอ็นท์นะครับ ท่านเป็นบุคคลขององค์กร เป็นตัวแทนของหน่วยงาน ภาพลักษณ์ขององค์กรที่คนนับร้อยพันฝากไว้กับท่าน ท่านกระทำการย่ำยีจนปี้ป่นไปหมดแล้ว มันวายป่วงไปเพราะโทสะที่เกิดจากโมหะภายในตัวตนของท่าน.. ผมไม่แน่ใจว่าจะมีใครผ่านมาอ่านบทความนี้หรือไม่ และผมไม่แน่ใจว่าบทความนี้จะแทงใจท่านใดหรือไม่ ผมเพียงแค่อยากจะเขียนบทความด่าตัวเอง.. เพื่อถ่ายทอดโทสะ และโมหะภายในตัวตนของผม ออกมาให้ผู้อื่นได้รับรู้ รับทราบครับ...ขอร้อง!!! อย่าร้อนตัว...
